Περίπου
2,6 δισεκατομμύρια άνθρωποι στο κόσμο, δηλαδή το ένα τέταρτο του
παγκόσμιου πληθυσμού, δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό. Περισσότεροι
από 250 εκατομμύρια άνθρωποι ασθενούν κάθε χρόνο λόγω επιδημιών που
μεταδίδονται από βρώμικο νερό. Κάθε χρόνο πέντε με δέκα εκατομμύρια
άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους εξαιτίας τέτοιων επιδημιών.
Παρόλο που το νερό είναι ένας φυσικός πόρος που ανανεώνεται χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση και θεωρητικά η διαχείρισή του μπορεί να γίνει με ένα βιώσιμο και δίκαιο τρόπο, τα αποθέματα νερού μειώνονται ετησίως εξαιτίας της ανθρώπινης κακοδιαχείρισης καθώς και της αυξανόμενης εκμετάλλευσής του για κερδοσκοπικούς σκοπούς. Το 70% των παγκόσμιων αποθεμάτων νερού εξαντλείται από τις γεωργικές καλλιέργειες και την κτηνοτροφία. Αυτό συνεπάγεται ότι η κατανάλωση νερού εξαρτάται άμεσα με την παραγωγή τροφής. Μία ενδεχόμενη αύξηση της τιμής του νερού επιφέρει αύξηση των τιμών των γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, σηματοδοτώντας τον κίνδυνο για λιμό στις πιο φτωχές γωνιές του πλανήτη.
Καθώς ο ανθρώπινος πληθυσμός αυξάνεται ραγδαία, η παγκόσμια κατανάλωση νερού διπλασιάζεται κάθε είκοσι χρόνια. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα των Ηνωμένων Εθνών, εάν ο παγκόσμιος πληθυσμός συνεχίσει να αυξάνεται με τους ίδιους ρυθμούς, δύο στους τρεις ανθρώπους μέχρι το 2025 θα κατοικεί σε περιοχές με περιορισμένα αποθέματα νερού.
Νεοφιλελευθερισμός και Ιδιωτικοποιήσεις
Οι ιδιωτικοποιήσεις των υπηρεσιών παροχής νερού σε όλο τον κόσμο αποτελούν μέρος του πακέτου νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων που έχει εφαρμοστεί σε εκατοντάδες χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο, στη Λατινική Αμερική στις δεκαετίες 1980-1990. Η κρίση χρέους που μάστισε τις οικονομίες των περισσότερων χωρών στην ήπειρο τις αρχές της δεκαετίας του 1980, οδήγησε τις κυβερνήσεις σε Βραζιλία, Μεξικό, Αργεντινή, Περού, Βολιβία καθώς και στη Χιλή του Πινοσέτ, να ανοίξουν τις εθνικές τους οικονομίες στην παγκόσμια αγορά. Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα υποχρεώνουν τις κυβερνήσεις να εφαρμόσουν μία σειρά «δομικών μεταρρυθμίσεων», που περιορίζουν το ρόλο του κράτους στην οικονομία, ενώ υποχρεώνουν τις κυβερνήσεις να βγάλουν στο σφυρί τις κρατικές επιχειρήσεις. Εκατοντάδες κρατικές εταιρείες στην ήπειρο που δραστηριοποιούνταν στους τομείς του ηλεκτρισμού, των σιδηροδρόμων, των ορυχείων κ.α., καθώς επίσης και των εταιρειών ύδρευσης, ιδιωτικοποιούνται.
Από τη δεκαετία του 1990 μέχρι σήμερα μέσω μιας παρόμοια διαδικασίας και με τα ίδια «δομικά» επιχειρήματα, ιδιωτικοποίηθηκαν χιλιάδες κρατικές επιχειρήσεις στην Νοτιοανατολική Ασία, την Αφρική και σε άλλα μέρη του αναπτυσσόμενου κόσμου. Οι ιδιωτικοποίησεις των εταιρειών ύδρευσης, το οικονομίστικο επιχείρημα που προβάλλεται για να δικαιολογηθεί η αναγκαιότητα ιδιωτικοποίησης της εκάστοτε επιχείρησης, είναι ακριβώς το ίδιο: τονίζεται η αδυναμία του κράτους να επενδύσει στις κρατικές επιχειρήσεις, γεγονός που μεταφράζεται ως υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών. Η μόνη λύση, κατά τους δανειστές των χωρών, είναι η ιδιωτικοποίηση της εκάστοτε κρατικής επιχείρησης που θα επιφέρει αύξηση των επενδύσεων, αναβάθμιση των υπηρεσιών, πτώση των τιμών λόγω του ανταγωνισμού, καθώς επίσης και δημιουργία θέσεων εργασίας.
Αποτελέσματα των ιδιωτικοποιήσεων
Οι ιδιωτικοποιήσεις των εταιρειών παροχής νερού έχουν δύο βασικά χαρακτηριστικά που τις διαχωρίζουν από άλλες ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων. Πρώτον, η ποσότητα της προσφοράς νερού έχει συγκεκριμένα όρια, ενώ περιορίζεται εδαφικά αναφορικά με τις πληθυσμιακές ανάγκες που καλύπτει. Δεύτερον, επειδή το πόσιμο νερό είναι απαραίτητο αγαθό για τη ζωή, η διαθεσιμότητά του αποκτά τεράστια κοινωνική και πολιτική σημασία.
Παρότι από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι νεοφιλελεύθεροι κύκλοι που βρίσκονται στις ηγεσίες δυτικών κυβερνήσεων, οικονομικών επιτελείων, διεθνών οργανισμών, προωθούν την ιδέα ότι το νερό πρέπει να διαχειρίζεται ως οικονομικό και όχι κοινωνικό αγαθό, αναγνώριζαν τους κινδύνους που βρίσκονται πίσω από την ιδιωτικοποίησή του. Για παράδειγμα, η –τριακοσίων σελίδων- ετήσια έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας το 2002 για το νερό, παρότι τονίζει ότι από οικονομικής πλευράς οι ιδιωτικοποιήσεις του νερού είναι απαραίτητες, αναγνωρίζει τους πολιτικούς κινδύνους και τις κοινωνικές επιπτώσεις που ελλοχεύουν, ενώ υπογραμμίζει ότι οι τιμές του νερού πρέπει μέχρι έως ένα βαθμό να είναι ανελαστικές.
Πηγή:premium.paratiritis.gr
___________________________________________________________________________________________
Παρόλο που το νερό είναι ένας φυσικός πόρος που ανανεώνεται χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση και θεωρητικά η διαχείρισή του μπορεί να γίνει με ένα βιώσιμο και δίκαιο τρόπο, τα αποθέματα νερού μειώνονται ετησίως εξαιτίας της ανθρώπινης κακοδιαχείρισης καθώς και της αυξανόμενης εκμετάλλευσής του για κερδοσκοπικούς σκοπούς. Το 70% των παγκόσμιων αποθεμάτων νερού εξαντλείται από τις γεωργικές καλλιέργειες και την κτηνοτροφία. Αυτό συνεπάγεται ότι η κατανάλωση νερού εξαρτάται άμεσα με την παραγωγή τροφής. Μία ενδεχόμενη αύξηση της τιμής του νερού επιφέρει αύξηση των τιμών των γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, σηματοδοτώντας τον κίνδυνο για λιμό στις πιο φτωχές γωνιές του πλανήτη.
Καθώς ο ανθρώπινος πληθυσμός αυξάνεται ραγδαία, η παγκόσμια κατανάλωση νερού διπλασιάζεται κάθε είκοσι χρόνια. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα των Ηνωμένων Εθνών, εάν ο παγκόσμιος πληθυσμός συνεχίσει να αυξάνεται με τους ίδιους ρυθμούς, δύο στους τρεις ανθρώπους μέχρι το 2025 θα κατοικεί σε περιοχές με περιορισμένα αποθέματα νερού.
Νεοφιλελευθερισμός και Ιδιωτικοποιήσεις
Οι ιδιωτικοποιήσεις των υπηρεσιών παροχής νερού σε όλο τον κόσμο αποτελούν μέρος του πακέτου νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων που έχει εφαρμοστεί σε εκατοντάδες χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο, στη Λατινική Αμερική στις δεκαετίες 1980-1990. Η κρίση χρέους που μάστισε τις οικονομίες των περισσότερων χωρών στην ήπειρο τις αρχές της δεκαετίας του 1980, οδήγησε τις κυβερνήσεις σε Βραζιλία, Μεξικό, Αργεντινή, Περού, Βολιβία καθώς και στη Χιλή του Πινοσέτ, να ανοίξουν τις εθνικές τους οικονομίες στην παγκόσμια αγορά. Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα υποχρεώνουν τις κυβερνήσεις να εφαρμόσουν μία σειρά «δομικών μεταρρυθμίσεων», που περιορίζουν το ρόλο του κράτους στην οικονομία, ενώ υποχρεώνουν τις κυβερνήσεις να βγάλουν στο σφυρί τις κρατικές επιχειρήσεις. Εκατοντάδες κρατικές εταιρείες στην ήπειρο που δραστηριοποιούνταν στους τομείς του ηλεκτρισμού, των σιδηροδρόμων, των ορυχείων κ.α., καθώς επίσης και των εταιρειών ύδρευσης, ιδιωτικοποιούνται.
Από τη δεκαετία του 1990 μέχρι σήμερα μέσω μιας παρόμοια διαδικασίας και με τα ίδια «δομικά» επιχειρήματα, ιδιωτικοποίηθηκαν χιλιάδες κρατικές επιχειρήσεις στην Νοτιοανατολική Ασία, την Αφρική και σε άλλα μέρη του αναπτυσσόμενου κόσμου. Οι ιδιωτικοποίησεις των εταιρειών ύδρευσης, το οικονομίστικο επιχείρημα που προβάλλεται για να δικαιολογηθεί η αναγκαιότητα ιδιωτικοποίησης της εκάστοτε επιχείρησης, είναι ακριβώς το ίδιο: τονίζεται η αδυναμία του κράτους να επενδύσει στις κρατικές επιχειρήσεις, γεγονός που μεταφράζεται ως υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών. Η μόνη λύση, κατά τους δανειστές των χωρών, είναι η ιδιωτικοποίηση της εκάστοτε κρατικής επιχείρησης που θα επιφέρει αύξηση των επενδύσεων, αναβάθμιση των υπηρεσιών, πτώση των τιμών λόγω του ανταγωνισμού, καθώς επίσης και δημιουργία θέσεων εργασίας.
Αποτελέσματα των ιδιωτικοποιήσεων
Οι ιδιωτικοποιήσεις των εταιρειών παροχής νερού έχουν δύο βασικά χαρακτηριστικά που τις διαχωρίζουν από άλλες ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων. Πρώτον, η ποσότητα της προσφοράς νερού έχει συγκεκριμένα όρια, ενώ περιορίζεται εδαφικά αναφορικά με τις πληθυσμιακές ανάγκες που καλύπτει. Δεύτερον, επειδή το πόσιμο νερό είναι απαραίτητο αγαθό για τη ζωή, η διαθεσιμότητά του αποκτά τεράστια κοινωνική και πολιτική σημασία.
Παρότι από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι νεοφιλελεύθεροι κύκλοι που βρίσκονται στις ηγεσίες δυτικών κυβερνήσεων, οικονομικών επιτελείων, διεθνών οργανισμών, προωθούν την ιδέα ότι το νερό πρέπει να διαχειρίζεται ως οικονομικό και όχι κοινωνικό αγαθό, αναγνώριζαν τους κινδύνους που βρίσκονται πίσω από την ιδιωτικοποίησή του. Για παράδειγμα, η –τριακοσίων σελίδων- ετήσια έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας το 2002 για το νερό, παρότι τονίζει ότι από οικονομικής πλευράς οι ιδιωτικοποιήσεις του νερού είναι απαραίτητες, αναγνωρίζει τους πολιτικούς κινδύνους και τις κοινωνικές επιπτώσεις που ελλοχεύουν, ενώ υπογραμμίζει ότι οι τιμές του νερού πρέπει μέχρι έως ένα βαθμό να είναι ανελαστικές.
Πηγή:premium.paratiritis.gr
___________________________________________________________________________________________
Το νερό είναι κοινωνικό , δημόσιο αγαθό. Είναι καθήκον μας να το διαφυλλάξουμεΜείνετε συντονισμένου με το ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΝΕΡΟ- FREE WATER
- Γραφτείτε με το email σας (πάνω δεξιά), για να λαμβάνετε και μήνυμα για κάθε νέα δημοσίευση
- Γραφτείτε στην ομάδα μας στο Facebbok για να διαδώσετε την κοινότητα και το κοινό σκοπό μας και στους δικούς σας φίλους.
- Στείλτε μας και εσείς κάποια άρθρα σας, επώνυμα για να τα δημοσιεύσουμε mmavrovouniotis@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου